De narcis(t) en het vergeet mij nietje…

Stonden samen op een klein hoekje van de grote boerentuin.

Het voorjaar was wat koud en ongezellig. Eenmaal met zijn kop boven de grond begon hij een “gesprek” met het ingetogen prachtig blauwe vergeet mij nietje vlak bij hem.

“Kijk eens hoe sterk, knap en intelligent ik ben. Mijn gele kleur met oranje hart spreekt iedereen aan. Ik ben erg populair en vertegenwoordig de zon. Ik heb zoveel verstand van allerlei zaken. Ik ken technieken zoals geen ander. Mijn afkomst is koninklijk. Op grote hoogte kijk ik over alle andere bloemen heen. Let op mij want ik ben heel bijzonder en het is voor jou een eer mij te kennen. Zie mij groeien en jouw in de schaduw achter te laten. Naar mij zal iedereen reikhalzend uitkijken. Ik vertel iedereen in alle talen hoe bijzonder ik ben en iedereen zal dit dienen te beamen”.

Het vergeet mij nietje kreeg tranen in de blauwe ogen, zei niets maar voelde zich erg miskend en verdrietig. Haar fijne blauwe bloempjes werden zo mogelijk nog prachtiger diepblauw. Ze hoorde het opscheppen aan van elke zonsopgang tot zonsondergang.

Echter op een prachtige zonnige lentedag kwam er iemand met een schaar in de hand voorbij en jawel hoor, narcissus werd bij de grond af geknipt en verdween voor altijd uit beeld.

Het vergeet mij nietje slaakte een diepe zucht en voelde de volle zon op haar bloempjes en leefde nog lang en gelukkig in het kleine hoekje van de boerentuin.

Medium/Auteur Anna van der Horst